Donderdag 19 april

Met pijn in het hart, groeten we u voor een laatste keer:
Dag beste vriendjes, vriendinnetjes en familieleden

Toen heel Manila nog lag te ronken staan 21 mottige KULAK studenten om kwart voor vijf op, onder het vriendschappelijke gezag van de Three Gees. Het ontbijt bestaat uit Mc Donalds pannenkoeken, lekker gezond en typisch Filipijns. Het slapen op de bus verloopt moeizaam, en eenmaal men in slaap gesukkeld (de één op de grond, de ander met z'n gezicht plakkend tegen de ruit), worden we gewekt voor het bewonderen van een klein uitgevallen vulkaan op de verkeerde plaats. Gelukkig hebben we hem tijdens de terugreis op een geschikt viewpoint in al z'n glorie kunnen bewonderen.
De busrit houdt abrupt op met de mytische woorden: 'the bridge collapsed'. Moedig als we zijn, zetten we de tocht al wandelend verder. Niet veel later nemen we een traditionele boot richting het aards paradijs. Onze ogen geven zich de kost aan de aanwezige luxe en natuurpracht.
Zo snel mogelijk verzamelen we ons snorkelgrief bestaande uit beschermende watergummies, zwemvliezen, snorkel en duikbril. Al snel treden we het rijk der vissen binnen en blijven we ons vergapen aan de pracht van Gods diversiteit. Spoedig komt Nemo samen met z'n vriendjes ons tegemoet. Het snorkelen wordt enkel onderbroken voor de nodige energiestops en het opnemen van het zon (de ene neemt de zon als vriend (verschoeperd) de ander als vijand (licht verschoeperd)). Op het einde menen sommigen onder invloed van een serieuze zonneslag een schildpad achtervolgd te hebben. Tegen drie uur nemen we met pijn in het hart afscheid van een paradijs op aarde.
Eenmaal op de bus ontdekken we een frequent voorkomend filipijns kwaaltje: de airco heeft het begeven... Na een kleine tussenstop (platte band) wordt de karaoke op gang getrapt door de venten op de achterste rij. Na enige tijd voegen anderen (vrouwen) zich toe om het muzikale niveau wat op te krikken.
Om half negen komen we toe en snellen we meteen naar het feestmaal: kip met frietjes. ¨Pater Mark heeft nog een verrassing in petto en trakteert ons met buko (kokosnoten) gevuld met ijs.
Op dit moment zetten we met een ongelofelijke voldoening de laatste avond in.

Snorkel dag, super dag.

We willen onze ouders en begeleiders nog eens bedanken voor de kans die ze ons hebben gegeven. Zo'n kans, ervaring, zullen we nooit meer meemaken.

Tot in de KULAK!

Gert en Nicolas