zaterdag 21 april 2012
donderdag 19 april 2012
Donderdag 19 april
Met pijn in het hart, groeten we u voor een laatste keer:
Dag beste vriendjes, vriendinnetjes en familieleden
Toen heel Manila nog lag te ronken staan 21 mottige KULAK studenten om kwart voor vijf op, onder het vriendschappelijke gezag van de Three Gees. Het ontbijt bestaat uit Mc Donalds pannenkoeken, lekker gezond en typisch Filipijns. Het slapen op de bus verloopt moeizaam, en eenmaal men in slaap gesukkeld (de één op de grond, de ander met z'n gezicht plakkend tegen de ruit), worden we gewekt voor het bewonderen van een klein uitgevallen vulkaan op de verkeerde plaats. Gelukkig hebben we hem tijdens de terugreis op een geschikt viewpoint in al z'n glorie kunnen bewonderen.
De busrit houdt abrupt op met de mytische woorden: 'the bridge collapsed'. Moedig als we zijn, zetten we de tocht al wandelend verder. Niet veel later nemen we een traditionele boot richting het aards paradijs. Onze ogen geven zich de kost aan de aanwezige luxe en natuurpracht.
Zo snel mogelijk verzamelen we ons snorkelgrief bestaande uit beschermende watergummies, zwemvliezen, snorkel en duikbril. Al snel treden we het rijk der vissen binnen en blijven we ons vergapen aan de pracht van Gods diversiteit. Spoedig komt Nemo samen met z'n vriendjes ons tegemoet. Het snorkelen wordt enkel onderbroken voor de nodige energiestops en het opnemen van het zon (de ene neemt de zon als vriend (verschoeperd) de ander als vijand (licht verschoeperd)). Op het einde menen sommigen onder invloed van een serieuze zonneslag een schildpad achtervolgd te hebben. Tegen drie uur nemen we met pijn in het hart afscheid van een paradijs op aarde.
Eenmaal op de bus ontdekken we een frequent voorkomend filipijns kwaaltje: de airco heeft het begeven... Na een kleine tussenstop (platte band) wordt de karaoke op gang getrapt door de venten op de achterste rij. Na enige tijd voegen anderen (vrouwen) zich toe om het muzikale niveau wat op te krikken.
Om half negen komen we toe en snellen we meteen naar het feestmaal: kip met frietjes. ¨Pater Mark heeft nog een verrassing in petto en trakteert ons met buko (kokosnoten) gevuld met ijs.
Op dit moment zetten we met een ongelofelijke voldoening de laatste avond in.
Snorkel dag, super dag.
We willen onze ouders en begeleiders nog eens bedanken voor de kans die ze ons hebben gegeven. Zo'n kans, ervaring, zullen we nooit meer meemaken.
Tot in de KULAK!
Gert en Nicolas
Dag beste vriendjes, vriendinnetjes en familieleden
Toen heel Manila nog lag te ronken staan 21 mottige KULAK studenten om kwart voor vijf op, onder het vriendschappelijke gezag van de Three Gees. Het ontbijt bestaat uit Mc Donalds pannenkoeken, lekker gezond en typisch Filipijns. Het slapen op de bus verloopt moeizaam, en eenmaal men in slaap gesukkeld (de één op de grond, de ander met z'n gezicht plakkend tegen de ruit), worden we gewekt voor het bewonderen van een klein uitgevallen vulkaan op de verkeerde plaats. Gelukkig hebben we hem tijdens de terugreis op een geschikt viewpoint in al z'n glorie kunnen bewonderen.
De busrit houdt abrupt op met de mytische woorden: 'the bridge collapsed'. Moedig als we zijn, zetten we de tocht al wandelend verder. Niet veel later nemen we een traditionele boot richting het aards paradijs. Onze ogen geven zich de kost aan de aanwezige luxe en natuurpracht.
Zo snel mogelijk verzamelen we ons snorkelgrief bestaande uit beschermende watergummies, zwemvliezen, snorkel en duikbril. Al snel treden we het rijk der vissen binnen en blijven we ons vergapen aan de pracht van Gods diversiteit. Spoedig komt Nemo samen met z'n vriendjes ons tegemoet. Het snorkelen wordt enkel onderbroken voor de nodige energiestops en het opnemen van het zon (de ene neemt de zon als vriend (verschoeperd) de ander als vijand (licht verschoeperd)). Op het einde menen sommigen onder invloed van een serieuze zonneslag een schildpad achtervolgd te hebben. Tegen drie uur nemen we met pijn in het hart afscheid van een paradijs op aarde.
Eenmaal op de bus ontdekken we een frequent voorkomend filipijns kwaaltje: de airco heeft het begeven... Na een kleine tussenstop (platte band) wordt de karaoke op gang getrapt door de venten op de achterste rij. Na enige tijd voegen anderen (vrouwen) zich toe om het muzikale niveau wat op te krikken.
Om half negen komen we toe en snellen we meteen naar het feestmaal: kip met frietjes. ¨Pater Mark heeft nog een verrassing in petto en trakteert ons met buko (kokosnoten) gevuld met ijs.
Op dit moment zetten we met een ongelofelijke voldoening de laatste avond in.
Snorkel dag, super dag.
We willen onze ouders en begeleiders nog eens bedanken voor de kans die ze ons hebben gegeven. Zo'n kans, ervaring, zullen we nooit meer meemaken.
Tot in de KULAK!
Gert en Nicolas
woensdag 18 april 2012
Woensdag 18 april
Good mooorning!
Time: 9h a.m.; Place: House with no steps.
Dit is een instelling voor PWD's (people with disabilities) met fysieke beperkingen.
Het complex is opgericht door twee Limburgse zusters en werd voor 75% gefinancieerd door de Belgische regering. Dus als je wilt weten waar het belastingsgeld onder andere aan besteed wordt... Ramon en Suzy wisselen hun ervaringen uit over het leven. Daarbij krijgen we ook een aangrijpende video te zien over tahanang walang hagdanan. Met een welkomstlied van de ietwat nerveuze Ramon wordt de inleiding afgesloten. Vervolgens krijgen we een rondleiding in de verschillende afdelingen: o.a. metaalbewerking, verpakking van medicatie, houtbewerking, het opnieuw etikeren van vervallen voedingssupplementen voor varkens. We sluiten af met een winkelbezoek, waarmee we overigens de stichting steunen.
Time: 11h20 a.m.; Place: Mega Mall.
Iedereen zoekt zijn eigen weg tussen 10 000 winkels in de Mall. Lunchen, shoppen (en verdwalen) is aan de orde.
Time: 2h56 p.m.; Place: Tondo Medical center, het hospitaal in de buurt van Smokey Mountain en de squaders (of slums).
De zelfverzekerde vakbondsmilitante van de 'Alliance of the health care workers' geeft ons tekst en uitleg over de financiering en toekomstige privatisering van de NCMH (national center of medical health care). Met zijn 377 medewerkers en 250 bedden houdt het ziekenhuis het hoofd boven water. Door een tekort aan medewerkers kan bepaalde medische apparatuur niet gebruikt worden. Frappant is de kamer met 4 gewonden, waarvan 3 van een steekpartij en 1 van een schietpartij. Tondo is duidelijk niet de meest veilige buurt van Manila.
Time: 5h35 p.m.; Place: Karaokebus.
We kijken onze ogen uit op de krotten en de eindeloze elektriciteitskabels die als een spinnenweb rond Smokey Mountain hangen. Even later menen we een 5-sterrenhotel te zien maar wanneer we het nader bekijken, blijkt dit het Sint-Lukas hospital te zijn (uiterààrd een privékliniek). Joseph probeert ons op te vrolijken door als een kat te janken door de karaokemicrofoon. Het duurt niet lang vooraleer enkelen onder ons meedoen of wegdommelen.
Time: 8h24 p.m.; Place: Mary Hill.
Een stevige maaltijd staat op ons te wachten.
Na deze bewogen dag: Sit back, relax and enjoy; get in your beds, want morgen: RISE AND SHINE AT 4H45 A.M.!
Bye bye! Eveline, Honorine en Friedel.
Time: 9h a.m.; Place: House with no steps.
Dit is een instelling voor PWD's (people with disabilities) met fysieke beperkingen.
Het complex is opgericht door twee Limburgse zusters en werd voor 75% gefinancieerd door de Belgische regering. Dus als je wilt weten waar het belastingsgeld onder andere aan besteed wordt... Ramon en Suzy wisselen hun ervaringen uit over het leven. Daarbij krijgen we ook een aangrijpende video te zien over tahanang walang hagdanan. Met een welkomstlied van de ietwat nerveuze Ramon wordt de inleiding afgesloten. Vervolgens krijgen we een rondleiding in de verschillende afdelingen: o.a. metaalbewerking, verpakking van medicatie, houtbewerking, het opnieuw etikeren van vervallen voedingssupplementen voor varkens. We sluiten af met een winkelbezoek, waarmee we overigens de stichting steunen.
Time: 11h20 a.m.; Place: Mega Mall.
Iedereen zoekt zijn eigen weg tussen 10 000 winkels in de Mall. Lunchen, shoppen (en verdwalen) is aan de orde.
Time: 2h56 p.m.; Place: Tondo Medical center, het hospitaal in de buurt van Smokey Mountain en de squaders (of slums).
De zelfverzekerde vakbondsmilitante van de 'Alliance of the health care workers' geeft ons tekst en uitleg over de financiering en toekomstige privatisering van de NCMH (national center of medical health care). Met zijn 377 medewerkers en 250 bedden houdt het ziekenhuis het hoofd boven water. Door een tekort aan medewerkers kan bepaalde medische apparatuur niet gebruikt worden. Frappant is de kamer met 4 gewonden, waarvan 3 van een steekpartij en 1 van een schietpartij. Tondo is duidelijk niet de meest veilige buurt van Manila.
Time: 5h35 p.m.; Place: Karaokebus.
Time: 8h24 p.m.; Place: Mary Hill.
Een stevige maaltijd staat op ons te wachten.
Na deze bewogen dag: Sit back, relax and enjoy; get in your beds, want morgen: RISE AND SHINE AT 4H45 A.M.!
Bye bye! Eveline, Honorine en Friedel.
dinsdag 17 april 2012
Dinsdag 17 april
Go go go go go go go Charlie, it's ya birthday...Wakker worden met ballonnen en een engelenkoor, je twintigste verjaardag vieren in het warme Manila, zalig!
Nadat we ons ontbijt genuttigd hebben, springen we obviously terug de bus op en vertrekken we richting Caritas Manila. Dit is een instituut voor mensen met mentale en fysieke beperkingen. Geld wordt verkregen via donaties en de kerk, maar er is geen steun van de overheid. We zien verscheidene patiënten die zowel blind als doof zijn. Waaronder bijvoorbeeld John Carlo die bovendien ook autisme heeft. Z'n favoriete bezigheid is het beklimmen van mensen, zoals enkelen onder ons ondervinden. De verpleegsters hebben duidelijk hun handen vol met hem. Een rustiger persoon is Riza, zij is eveneens blind en doof, veroorzaakt door een complicatie van hersenvliesontstekening. Ze is de oudste bewoner in dit project en is reeds aanwezig vanaf de opening zo'n kleine 20 jaar geleden. In een andere kamer zien we enkele patiënten met cerebral palsy, wat hier klaarblijkelijk behoorlijk veel voorkomend is. Vervolgens krijgen we een glimp te zien van de revalidatieruimte waar ze naast mindervaliden ook patiënten met een beroerte behandelen.
Stiekem zijn we allemaal geraakt, vooral John Carlo heeft bij ons persoonlijk iets losgeweekt.
We vertrekken naar de eetzaal waar we een inleiding in brailleschrift en gebarentaal krijgen. Zo leren we hoe we Happy Birthday kunnen zingen in gebarentaal voor de jarige. Na een drankje en een koekje ontvangen we het feestmaal, dat was smullen! :) Gelukkig hadden we nog wat koeken liggen in de bus...
Obviously bussen we weer, deze keer richting Tala, het vroegere 'Molokai' van Manila. De lepralijders werden er vroeger geplaatst, ver weg van de stadskern, als een soort van quarantaine. Nadat we onze pakjes overhandigd hebben die we hadden meegebracht vanuit België, krijgen we uitleg door pater Paul Foulon. Hij vertelt ons over het ontstaan van Tala en over zijn jaren hier in dit 'melaatsendorp'. Acht Filippina's vergezellen ons. Initieel denken we dat het medewerkers zijn, maar het blijken leprapatiënten te zijn. Nochthans zagen ze er op het eerste zicht echt niet ziek uit. Je kan wel enkele littekens zien op hun armen, maar dit valt niet op. Ze wonen allemaal in Tala, lopen school en werken hier. In hun getuigenissen vertellen ze ons dat ze het contact verloren hebben met hun familie. Er bestaat dus nog steeds een groot taboe rond de ziekte en men is ook zeer bang om besmet te raken; ook al is dit een van de minst overdraagbare ziekten. Gelukkig kan de ziekte nu goed worden behandeld, en kunnen deze vrouwen een normaal leven leiden. Toch is bijvoorbeeld het vinden van werk heel moeilijk, mede door het taboe. Er zijn geen mannen aanwezig in de project, omdat ze volgens pater Paul niet genoeg doorzettingsvermogen hebben. (bedenkelijke blik)
We eten er nog - deze keer oprecht - een overheerlijk, gecarameliseerde banaan op een stokje, bananaque. We ontvangen er ook een boek over de Scheutisten. We lopen door een dorpje met kleurrijke huisjes speciaal gebouwd voor melaatsen en hun familie. De kinderen zijn er meer dan bereidwillig om te poseren voor een foto. Opnieuw is pater Paul onze gids. We kunnen onze materialistische zelve weer laten botvieren in het naaiatelier, waar we talloze, handgemaakte figuren kunnen kopen. Sprookjes en andere worden verwerkt in een originele creatie.
Als laatste bezoeken we een hospitaal. Daar bemerken we het sociale isolement waarin bepaalde leprapatiënten leven. Vooral bij oudere patiënten zijn de tekenen van de ziekte nog goed zichtbaar, omdat de ziekte nog niet onder controle was toen ze besmet raakten. Daarnaast krijgen we ook enkele nieuwe gevallen te zien van lepra. Hoewel er veel tegen de ziekte wordt gevochten, is ze nog niet uitgeroeid.
Net zoals gisteren hebben we een zware dag achter de rug, tijd om even te bezinnen.
Karel en Michiel
ps: het was Michiel die jarig was vandaag ;)
Foto van de dag:
Nadat we ons ontbijt genuttigd hebben, springen we obviously terug de bus op en vertrekken we richting Caritas Manila. Dit is een instituut voor mensen met mentale en fysieke beperkingen. Geld wordt verkregen via donaties en de kerk, maar er is geen steun van de overheid. We zien verscheidene patiënten die zowel blind als doof zijn. Waaronder bijvoorbeeld John Carlo die bovendien ook autisme heeft. Z'n favoriete bezigheid is het beklimmen van mensen, zoals enkelen onder ons ondervinden. De verpleegsters hebben duidelijk hun handen vol met hem. Een rustiger persoon is Riza, zij is eveneens blind en doof, veroorzaakt door een complicatie van hersenvliesontstekening. Ze is de oudste bewoner in dit project en is reeds aanwezig vanaf de opening zo'n kleine 20 jaar geleden. In een andere kamer zien we enkele patiënten met cerebral palsy, wat hier klaarblijkelijk behoorlijk veel voorkomend is. Vervolgens krijgen we een glimp te zien van de revalidatieruimte waar ze naast mindervaliden ook patiënten met een beroerte behandelen.
Stiekem zijn we allemaal geraakt, vooral John Carlo heeft bij ons persoonlijk iets losgeweekt.
We vertrekken naar de eetzaal waar we een inleiding in brailleschrift en gebarentaal krijgen. Zo leren we hoe we Happy Birthday kunnen zingen in gebarentaal voor de jarige. Na een drankje en een koekje ontvangen we het feestmaal, dat was smullen! :) Gelukkig hadden we nog wat koeken liggen in de bus...
Obviously bussen we weer, deze keer richting Tala, het vroegere 'Molokai' van Manila. De lepralijders werden er vroeger geplaatst, ver weg van de stadskern, als een soort van quarantaine. Nadat we onze pakjes overhandigd hebben die we hadden meegebracht vanuit België, krijgen we uitleg door pater Paul Foulon. Hij vertelt ons over het ontstaan van Tala en over zijn jaren hier in dit 'melaatsendorp'. Acht Filippina's vergezellen ons. Initieel denken we dat het medewerkers zijn, maar het blijken leprapatiënten te zijn. Nochthans zagen ze er op het eerste zicht echt niet ziek uit. Je kan wel enkele littekens zien op hun armen, maar dit valt niet op. Ze wonen allemaal in Tala, lopen school en werken hier. In hun getuigenissen vertellen ze ons dat ze het contact verloren hebben met hun familie. Er bestaat dus nog steeds een groot taboe rond de ziekte en men is ook zeer bang om besmet te raken; ook al is dit een van de minst overdraagbare ziekten. Gelukkig kan de ziekte nu goed worden behandeld, en kunnen deze vrouwen een normaal leven leiden. Toch is bijvoorbeeld het vinden van werk heel moeilijk, mede door het taboe. Er zijn geen mannen aanwezig in de project, omdat ze volgens pater Paul niet genoeg doorzettingsvermogen hebben. (bedenkelijke blik)
We eten er nog - deze keer oprecht - een overheerlijk, gecarameliseerde banaan op een stokje, bananaque. We ontvangen er ook een boek over de Scheutisten. We lopen door een dorpje met kleurrijke huisjes speciaal gebouwd voor melaatsen en hun familie. De kinderen zijn er meer dan bereidwillig om te poseren voor een foto. Opnieuw is pater Paul onze gids. We kunnen onze materialistische zelve weer laten botvieren in het naaiatelier, waar we talloze, handgemaakte figuren kunnen kopen. Sprookjes en andere worden verwerkt in een originele creatie.
Als laatste bezoeken we een hospitaal. Daar bemerken we het sociale isolement waarin bepaalde leprapatiënten leven. Vooral bij oudere patiënten zijn de tekenen van de ziekte nog goed zichtbaar, omdat de ziekte nog niet onder controle was toen ze besmet raakten. Daarnaast krijgen we ook enkele nieuwe gevallen te zien van lepra. Hoewel er veel tegen de ziekte wordt gevochten, is ze nog niet uitgeroeid.
Net zoals gisteren hebben we een zware dag achter de rug, tijd om even te bezinnen.
Karel en Michiel
ps: het was Michiel die jarig was vandaag ;)
Foto van de dag:
maandag 16 april 2012
Maandag 16 april
Goeiemorgen!
Na deze inleiding bereiken we Payatas: de nieuwe vuilnisbelt van Manila (de opvolger van Smokey Mountains) waarop en waarrond duizenden mensen 'wonen'. De ene helft werkt op de vuilnisbelt, de andere baten een winkeltje (begrijp: 2 houten planken met een dak) uit, zijn arbeiders,..
De regering lijkt zich niets aan te trekken van de situatie van deze mensen. Gelukkig zijn er lokale organisaties (gesteund door de kerk) die zich ontfermen over de bevolking.
Na een uitleg in de vernieuwde kerk, krijgen we de unieke kans om kennis te maken met deze ellende. We stappen uit de bus en staan perplex: overal zitten/staan/liggen mensen, links en rechts zijn er primitieve winkeltjes met groenten, vlees en vis. De geur mag echt wel stank genoemd worden. Allereerst gaan we naar het monument ter nagedachtenis van de honderden overledenen enkele jaren geleden bij een trash slide. Ze werden levend begraven. De dame die ons rondleidt, wijst ons er op dat er opnieuw gebouwd wordt op de belt en dat een nieuw drama niet uit te sluiten valt.
Vervolgens bezoeken we een van de lokale projecten: "children feeding program". Vrijwilligers maken daar 5x per week één maaltijd klaar voor de kinderen. We nemen even de tijd om kennis te maken met hen.
Als laatste gaan we naar het lokaal hospitaaltje: een team van Duitse artsen wisselt elkaar om de zes weken af zodat er het hele jaar door een arts aanwezig is voor medische basiszorg. We krijgen korte toelichting door arts Wolfgang.
Aangedaan zetten we onze tocht verder en wat we dan te zien krijgen, overtreft echt alles. We lopen tussen de huisjes door, met onze voeten in het modderige afval. Dit is niet te vatten en valt al zeker niet onder woorden te brengen. Het is schrijnend om te zien en op de bus is het muisstil. De deuren sluiten. Wij rijden weg. maar voor hen blijft deze wereld ronddraaien...
Een lunchpauze volgt.
Daarna zetten we koers naar Kiapo, een bedevaartsoord. Hier aanschouwen we Black Nazarene, het beeld dat in de jaarlijkse processie door Manila rondgedragen wordt. We kunnen er eveneens geld geven aan kerkgangers die maar al te graag voor ons bidden. Buiten wachten ons, voor de verandering, winkeltjes (voor de aandachtige blogvolger, zie eerder). Enkelen onder ons laten zich verleiden door de toekomstvoorspellers.
Toekomstvoorspellen voor dummies:
vrijgezellen zullen very very very soon geen vrijgezel meer zijn. De zoektocht naar de mysterieuze man met een N wordt gezocht. 'What's your name?' wordt een standaardzin. Zij die een relatie hebben, zullen very very very happy blijven.
Als laatste bestemming van de dag trekken we naar Intramuros, de overblijfselen van de Spaanse nederzetting. Op het gemak nemen we de tijd om het museum van dr. Rizal (leider van de geweldloze opstand tegen de spanjaarden) te bezoeken en wandelen we rond in de site. Op onze wandeling zien we een wit kruis als gedenkteken. Tijdens de Japanse bezetting (gedurende WO II) verdronken hier 600 Amerikaanse en Filippijnse krijgsgevangenen. Ze waren opgesloten in de kelders van dit fort en door het hoogwater van de Pasigrivier verdronken ze.
Ondertussen is het half zes en keren we terug naar ons verblijfplaats.
De verdere avond nemen we de tijd om te bekomen van deze rollercoaster van emoties.
Kira en Stephanie
We worden wakker in de metropool Manila. De hitte overvalt ons. Na een stevig ontbijt vertrekken we met onze gids Joseph richting Manila stad. Diegene die nog niet wakker zijn, worden gewekt door zijn luide, maar zeer duidelijke uitleg.
Wist je trouwens dat...
- Manila genoemd is naar de waterlelie (nila)
- er 1,8 miljoen mensen wonen op een oppervlakte van 39km² (Brussel 4x zo groot)
- 33% van de bevolking onder de armoedegrens leeft (minder dan €500 per JAAR)
- 83% katholiek is
- 35°C geen uitzondering is
- het er maar 4 maanden droog is
- het verkeer een grote chaos is, waardoor afstanden uitgedrukt worden in tijd en niet in aantal km
- de gemiddelde levensverwachting 71 is
- Manila lange tijd overheerst werd door de Spanjaarden (16e E-19e E) & de Amerikanen (20e E- WOII)
De regering lijkt zich niets aan te trekken van de situatie van deze mensen. Gelukkig zijn er lokale organisaties (gesteund door de kerk) die zich ontfermen over de bevolking.
Na een uitleg in de vernieuwde kerk, krijgen we de unieke kans om kennis te maken met deze ellende. We stappen uit de bus en staan perplex: overal zitten/staan/liggen mensen, links en rechts zijn er primitieve winkeltjes met groenten, vlees en vis. De geur mag echt wel stank genoemd worden. Allereerst gaan we naar het monument ter nagedachtenis van de honderden overledenen enkele jaren geleden bij een trash slide. Ze werden levend begraven. De dame die ons rondleidt, wijst ons er op dat er opnieuw gebouwd wordt op de belt en dat een nieuw drama niet uit te sluiten valt.
Vervolgens bezoeken we een van de lokale projecten: "children feeding program". Vrijwilligers maken daar 5x per week één maaltijd klaar voor de kinderen. We nemen even de tijd om kennis te maken met hen.
Als laatste gaan we naar het lokaal hospitaaltje: een team van Duitse artsen wisselt elkaar om de zes weken af zodat er het hele jaar door een arts aanwezig is voor medische basiszorg. We krijgen korte toelichting door arts Wolfgang.
Aangedaan zetten we onze tocht verder en wat we dan te zien krijgen, overtreft echt alles. We lopen tussen de huisjes door, met onze voeten in het modderige afval. Dit is niet te vatten en valt al zeker niet onder woorden te brengen. Het is schrijnend om te zien en op de bus is het muisstil. De deuren sluiten. Wij rijden weg. maar voor hen blijft deze wereld ronddraaien...
Een lunchpauze volgt.
Daarna zetten we koers naar Kiapo, een bedevaartsoord. Hier aanschouwen we Black Nazarene, het beeld dat in de jaarlijkse processie door Manila rondgedragen wordt. We kunnen er eveneens geld geven aan kerkgangers die maar al te graag voor ons bidden. Buiten wachten ons, voor de verandering, winkeltjes (voor de aandachtige blogvolger, zie eerder). Enkelen onder ons laten zich verleiden door de toekomstvoorspellers.
Toekomstvoorspellen voor dummies:
vrijgezellen zullen very very very soon geen vrijgezel meer zijn. De zoektocht naar de mysterieuze man met een N wordt gezocht. 'What's your name?' wordt een standaardzin. Zij die een relatie hebben, zullen very very very happy blijven.
Als laatste bestemming van de dag trekken we naar Intramuros, de overblijfselen van de Spaanse nederzetting. Op het gemak nemen we de tijd om het museum van dr. Rizal (leider van de geweldloze opstand tegen de spanjaarden) te bezoeken en wandelen we rond in de site. Op onze wandeling zien we een wit kruis als gedenkteken. Tijdens de Japanse bezetting (gedurende WO II) verdronken hier 600 Amerikaanse en Filippijnse krijgsgevangenen. Ze waren opgesloten in de kelders van dit fort en door het hoogwater van de Pasigrivier verdronken ze.
Ondertussen is het half zes en keren we terug naar ons verblijfplaats.
De verdere avond nemen we de tijd om te bekomen van deze rollercoaster van emoties.
Kira en Stephanie
zondag 15 april 2012
Zondag 15 april
Hiep hiep hoera, Tom is 20 vandaag!! Vanmorgen moeten we vroeg uit de veren, want we hebben een lange busrit voor de boeg. Onderweg naar Manilla maken we een tussenstop bij het paradijselijke '100 Islands'. Met een bootje varen we tussen de eilandjes en gaan we hier en daar aan land. We genieten van het zeer zoute water, de stralende zon en rotsblokken die dienst doen als springplank.
We gaan nog zes uur de baan op en bereiken onze verblijfplaats in Manilla. Daar worden we hartelijk ontvangen door Fr. Mark met een heerlijke barbecue en een verfrissend ijsje!
We gaan nog zes uur de baan op en bereiken onze verblijfplaats in Manilla. Daar worden we hartelijk ontvangen door Fr. Mark met een heerlijke barbecue en een verfrissend ijsje!
Soms zeggen foto's meer dan 1000 woorden...
Charon, Evelyne & Yasmina
Charon, Evelyne & Yasmina
 |
| Uitzicht op Manilla by night vanuit Taytay |
zaterdag 14 april 2012
Zaterdag 14 april
Goeiemorgen morgen, goeiedag!
Blij jullie weer te kunnen 'updaten'. Iedereen is weer klaarwakker na een verkwikkende douche (al dan niet warm). Cornflakes en melk, leve het continentaal ontbijt!
De groep chirurgie heeft wat pech vandaag. Ze missen de operatie net, enkel de laatste hechtingen kunnen ze nog meepikken. De uitgebreide rondleiding maakt echter veel goed.
De medische groep heeft het getroffen, want ze krijgen een extra rondleiding door het lab, waar maligne tumorcellen onder de microscoop bekeken worden. Verder krijgen we ook het revalidatiecentrum te zien, waar ook vrijwilligers werken.
De groep BGH staat een massabesnijdenis te wachten. 40 patiëntjes in één zaal en 300 in het totaal! Met de voetjes bengelend van de tafel, wordt de traditie in stand gehouden. Ook een opistothonus (zie wikipedia; verrijk uw kennis) en een bevalling passeren de revue.
Op pediatrie is het uiterst kalm. Blijkbaar worden Filippijnse kindjes niet ziek in het weekend... ofwel zijn ze gefascineerd door de nieuwe relatie van Josje van K3.
Een enkeling doet een powernap en daarna is het tijd voor ons laatste uurtje les. Typhoid fever, hepatitis A en amebiasis zijn de belangrijkste door voedsel en water overdraagbare ziektes in de Filippijnen. Opnieuw iets bijgeleerd dus. Aanrader van de dag: handen wassen, groenten en fruit spoelen en dit allemaal met proper water!
Op naar het museum voor cultuur en kunst in de Cordillera. Miniatuur houten huisjes, een doodskist, werktuigen, sieraden; het is er allemaal.
We brengen nog een verrassingsbezoek aan het hoofdkwartier van Momfi waar we ons kadootje voor Ethel en Charly overhandigen. Ook zij verrassen ons met een geschenk. Hier scheiden onze wegen, want ze vertrekken op een medische missie.
Daarna is er vrije tijd (lees: valies maken, kaartjes posten naar het thuisfront en vooral SHOPPEN). Het avondmaal is terug voorzien in de kantine, maar voor het dessert (jaja, onze gebeden worden verhoord) trekken we met de taxi naar een fancy hotel. Heerlijk!
Morgenvroeg vertrekken we richting Manilla: Manila, here we come!
Anne-Leen, Julie & Saartje
Gezegde van de dag:
"Karel doesn't share food!"
Blij jullie weer te kunnen 'updaten'. Iedereen is weer klaarwakker na een verkwikkende douche (al dan niet warm). Cornflakes en melk, leve het continentaal ontbijt!
De groep chirurgie heeft wat pech vandaag. Ze missen de operatie net, enkel de laatste hechtingen kunnen ze nog meepikken. De uitgebreide rondleiding maakt echter veel goed.
De medische groep heeft het getroffen, want ze krijgen een extra rondleiding door het lab, waar maligne tumorcellen onder de microscoop bekeken worden. Verder krijgen we ook het revalidatiecentrum te zien, waar ook vrijwilligers werken.
 |
| Massabesnijdenis (rij) |
Op pediatrie is het uiterst kalm. Blijkbaar worden Filippijnse kindjes niet ziek in het weekend... ofwel zijn ze gefascineerd door de nieuwe relatie van Josje van K3.
Een enkeling doet een powernap en daarna is het tijd voor ons laatste uurtje les. Typhoid fever, hepatitis A en amebiasis zijn de belangrijkste door voedsel en water overdraagbare ziektes in de Filippijnen. Opnieuw iets bijgeleerd dus. Aanrader van de dag: handen wassen, groenten en fruit spoelen en dit allemaal met proper water!
Op naar het museum voor cultuur en kunst in de Cordillera. Miniatuur houten huisjes, een doodskist, werktuigen, sieraden; het is er allemaal.
We brengen nog een verrassingsbezoek aan het hoofdkwartier van Momfi waar we ons kadootje voor Ethel en Charly overhandigen. Ook zij verrassen ons met een geschenk. Hier scheiden onze wegen, want ze vertrekken op een medische missie.
Daarna is er vrije tijd (lees: valies maken, kaartjes posten naar het thuisfront en vooral SHOPPEN). Het avondmaal is terug voorzien in de kantine, maar voor het dessert (jaja, onze gebeden worden verhoord) trekken we met de taxi naar een fancy hotel. Heerlijk!
Morgenvroeg vertrekken we richting Manilla: Manila, here we come!
Anne-Leen, Julie & Saartje
Gezegde van de dag:
"Karel doesn't share food!"
Vrijdag 13 april
Liefste dagboek,
Om 7u springt iedereen uit bed, trekt de gordijnen open, en vergeet onmiddellijk de korte nacht bij het zien van de ochtendzon.
Als echte Belgische bourgondiërs reppen we ons naar het ontbijt waar heerlijke boterhammen met choco-duo op ons wachten.
De groep BGH vertrekt eerst. We worden meteen gedropt in de vergadering van artsen en assistenten van de dienst psychiatrie. Ze bespreken de voorbije dag op een zeer gestructureerde manier, alsof van elke minuut notitie gemaakt wordt. Het is even schrikken wanneer we horen wat sommige patiënten doen (zo dronk bv één patiënt zijn urine).
Na een gesprek met sommige patiënten krijgt ook onze groep de kans om een bevalling te zien. Erna volgt de verdere rondleiding in het ziekenhuis, en zien we dezelfde patiënten als de vorige groepen.
Ook de groep chirurgie is al vroeg op post want er staat een spectaculaire 5 uur durende operatie op het programma: het uithalen van een tumor (zo groot als een tomaat) uit de frontale lob van de hersenen. Een unieke kans! De chirurgen vragen ons een gebed voor te lezen voor een goede afloop van de operatie. Ook al is het een heel moeilijke operatie (patiënt verloor 3 liter bloed!), toch neemt de sympathieke neurochirurg zeer veel tijd voor onze vragen en heerst er een familiale sfeer in het operatiekwartier.
Door gebrek aan geld gebruikt de arts een houtboor voor het maken van kleine gaatjes in de schedel, om deze dan terug aan elkaar te naaien.
Bij de groepen 'Medicine' en 'Pediatrics' is het de reeds gekende gang van zaken. Geen spectaculaire gevallen, maar toch een interessante voormiddag.
Het valt ons allemaal op hoe hartelijk we hier telkens opnieuw ontvangen worden, hoeveel tijd iedereen in ons wil steken en hoeveel we mogen zien en horen. De kijkstages zijn ervaringen voor het leven.
's Middags krijgen we les over de parasieten die we gisteren door onze microscoop konden zien. Na een korte pauze leren we eindelijk waarom we ons constant moeten insmeren met de stinkende deetspray, want malaria en vooral dengue zijn hier vaak voorkomende ziektes. Het dengue virus infecteert 50-100 miljoen mensen per jaar, en komt vooral voor in Azië en in sommige streken van de VS.
De malaria parasiet heeft al een half miljard mensen geïnfecteerd en nog steeds sterven er 1-3 miljoen mensen/jaar.
's Avonds vertrekken we richting de mall waar pater Eugène ons trakteert op een heerlijk biefstuk friet in 'the sizzling plate'. Overbodig om te zeggen, maar het heeft iedereen enorm gesmaakt :-D
Met een voldaan gevoel begeven de mannen zich, stoer als ze zijn, naar het gamecenter. De pesossen vliegen de deur uit... Op het afgesproken uur gaan we met ons allen op zoek naar een local pub.
What happens in Baguio, stays in Baguio.... ;-)
Tot morgen dagboek :-)
Liefs
Michelle en Louise
xxx
Quote van de dag:
Stéfanie tijdens de bespreking van de dag: "...en toen kregen we een rondleiding door de couveuses"
Om 7u springt iedereen uit bed, trekt de gordijnen open, en vergeet onmiddellijk de korte nacht bij het zien van de ochtendzon.
Als echte Belgische bourgondiërs reppen we ons naar het ontbijt waar heerlijke boterhammen met choco-duo op ons wachten.
De groep BGH vertrekt eerst. We worden meteen gedropt in de vergadering van artsen en assistenten van de dienst psychiatrie. Ze bespreken de voorbije dag op een zeer gestructureerde manier, alsof van elke minuut notitie gemaakt wordt. Het is even schrikken wanneer we horen wat sommige patiënten doen (zo dronk bv één patiënt zijn urine).
Na een gesprek met sommige patiënten krijgt ook onze groep de kans om een bevalling te zien. Erna volgt de verdere rondleiding in het ziekenhuis, en zien we dezelfde patiënten als de vorige groepen.
Door gebrek aan geld gebruikt de arts een houtboor voor het maken van kleine gaatjes in de schedel, om deze dan terug aan elkaar te naaien.
Bij de groepen 'Medicine' en 'Pediatrics' is het de reeds gekende gang van zaken. Geen spectaculaire gevallen, maar toch een interessante voormiddag.
Het valt ons allemaal op hoe hartelijk we hier telkens opnieuw ontvangen worden, hoeveel tijd iedereen in ons wil steken en hoeveel we mogen zien en horen. De kijkstages zijn ervaringen voor het leven.
's Middags krijgen we les over de parasieten die we gisteren door onze microscoop konden zien. Na een korte pauze leren we eindelijk waarom we ons constant moeten insmeren met de stinkende deetspray, want malaria en vooral dengue zijn hier vaak voorkomende ziektes. Het dengue virus infecteert 50-100 miljoen mensen per jaar, en komt vooral voor in Azië en in sommige streken van de VS.
De malaria parasiet heeft al een half miljard mensen geïnfecteerd en nog steeds sterven er 1-3 miljoen mensen/jaar.
's Avonds vertrekken we richting de mall waar pater Eugène ons trakteert op een heerlijk biefstuk friet in 'the sizzling plate'. Overbodig om te zeggen, maar het heeft iedereen enorm gesmaakt :-D
Met een voldaan gevoel begeven de mannen zich, stoer als ze zijn, naar het gamecenter. De pesossen vliegen de deur uit... Op het afgesproken uur gaan we met ons allen op zoek naar een local pub.
What happens in Baguio, stays in Baguio.... ;-)
Tot morgen dagboek :-)
Liefs
Michelle en Louise
xxx
Quote van de dag:
Stéfanie tijdens de bespreking van de dag: "...en toen kregen we een rondleiding door de couveuses"
donderdag 12 april 2012
Donderdag 12 april
Na het ontbijt trekken we met onze labojas in de hand richting ziekenhuis alwaar we in dezelfde groepen een andere dienst dan gisteren bezoeken.
- Groep ER en medicine: eerst krijgen we een snelle rondleiding, waarna we in 2 groepjes van 3 de ER en de ICU (Intensive Care Unit) mogen bezoeken. We trekken op ontdekking en ondervragen de patiënten en dokters. We mogen een astmapatiënt ausculteren (!); zien een EKG afnemen en wonen een onderzoek van een kindje met diarree bij. Op de ICU liggen slechts 3 patiënten.
- Groep chirurgie: Helaas zijn er in de voormiddag geen operaties gepland, maar we krijgen een boeiende rondleiding door twee vriendelijke artsen op de afdeling chirurgie en verloskunde.'s Namiddags krijgen we de kans om een nierresectie mee te maken, wat we allen erg boeiend vonden.
- Groep Pediatrie: De dokter vertelt ons dat het in deze periode redelijk kalm is op de afdeling, de enige patiënten die we zien zijn verkouden en eentje heeft de bof. Echter, wanneer het regenseizoen er is en de tijgermug actief is, zorgt deze voor een uitbraak van dengue en zijn er veel patiënten.
- Groep BGH: Het is een fantastische ervaring! Dezelfde enthousiaste arts als gisteren geeft ons een rondleiding. We starten op de dienst psychiatrie waar de arts ons meteen voor de leeuwen gooit: hij vraagt ons een gesprek met een patiënt aan te gaan (en geeft ons mee welke vragen we het beste stellen) waarna we tot een conclusie moeten proberen te komen. Het vragenuur houdt niet op en ook op alle andere diensten (neus-keel-oor; oncologie; ...) die hij ons toont, blijft hij vragen stellen. We gaan naar het bevallingskwartier waar we opnieuw een bevalling mogen meevolgen en wederom betrekken de gynaecologen ons bij het gebeuren.
Alle groepen krijgen weer heel wat interessante casussen te zien en tevreden gaan we de middag in.
De groep van Chirugie trekt na het middageten terug naar het ziekenhuis. De anderen nestelen zich op de plastieken banken om vol aandacht te luisteren naar de les over seksueel overdraagbare aandoeningen. Dr. Taguiling brengt ons een geanimeerde les die aangevuld wordt met voor zich sprekende foto's. Ze begint de les met het indrukwekkend cijfer van 333 miljoen nieuwe gevallen van SOA's per jaar wereldwijd.
De meest voorkomende SOA's in de Filippijnen zijn gonorroe en herpes simplex. Deze worden dan ook uitvoerig besproken, samen met nog vele andere waarvan een aantal ons onbekend in de oren klinken. Zo krijgen we te horen dat syfilis (die ons wel bekend in de oren klinkt) de enige niet pijnlijke SOA is. Ook kent deze ziekte verschillende stadia, waarvan het tertiaire stadium zelfs het hart kan aantasten en paralyse kan veroorzaken.
We merken dat het katholieke geloof grote invloed heeft op het leven in de Filippijnen. Zo is het nodig om condooms te gebruiken om SOA's te vermijden, maar mag men ze anderzijds niet aanraden omdat dit als contraceptiva gebruikt wordt. Off the record raden de artsen het wel aan, dit mag echter niet op papier staan.
Na een pauze met warme chocomelk en koffie zijn we klaar om een initiatie fecalyse te volgen. Na een zeer interessante uitleg over de verschillende parasieten, maken we zelf onze preparaten met menselijke stoelgang. Met de lessen van Professor Baert in ons achterhoofd bedienen we de microscoop met twee handen en bekijken we aandachtig de preparaten. Het competitiebeest in ons komt los en we zoeken naar zoveel mogelijk parasieten.
Na het practicum bezoeken we het instituut voor inclusief onderwijs. Een sympathieke West-Vlaming afkomstig uit Geluwe, Ignaas Demyttenaere, legt ons uit hoe ze op een creatieve manier hulpmiddelen maken voor doven en blinden in het gewoon onderwijs.
De bespreking van de dag eindigt met de belofte van Guido om ons te trakteren op een lekker ijsje. Laat ons bidden dat hij het niet vergeet!Anne-Leen en Fien
woensdag 11 april 2012
Woensdag 11 april
Sapientia Aedificat! Dit is de lijfspreuk van de Saint Louis University die we de komende vier dagen uitvoerig zullen onder de loep nemen.
Omdat de ochtendstond goud in de mond heeft, besluiten de begeleiders ons anderhalfuur vroeger te wekken dan nodig (7u ontbijt). Om 9u verzamelen we aan de ingang van het SLU ziekenhuis (Saint Louis University). Het belooft een interessante dag te worden met kijkstages in SLU en Baguio General Hospital (BGH).
We worden onderverdeeld in vier groepen die de komende dagen in een doorschuifsysteem de afdelingen chirurgie, pediatrie en interne (in SLU) en BGH zullen bezoeken.
Iedere groep komt terug met spectaculaire en soms grappige verhalen. In BGH zorgt de arts die ons de rondleiding geeft voor een bijzonder interessante rondleiding doorheen de afdelingen psychiatrie, pediatrie, neus-keel-oor, orthopedie, nierdialyse, brandwonden,... Hij stelt ons constant vragen en legt ons casussen voor waarop we zo goed als mogelijk een antwoord op proberen te geven. Als kers op de taart mogen we een bevalling bijwonen en is Louise even assistent van dienst. In de bevallingskamer staan 4 bedden met slechts een kleine ruimte tussen, plaats voor de man is er dus niet. (gelukkig wel voor ons :-))
In SLU krijgt de groep chirurgie een rondleiding in de wards waar bijna geen patiënten liggen. Er is een borstoperatie bezig die bijgewoond mag worden. De vrouw in kwestie heeft een tumor die ze vandaag zullen verwijderen en onmiddellijk naar de patholoog sturen. Er is met de patiënte afgesproken dat ze, wanneer de tumor kwaadaardig zou blijken, onmiddellijk de borst zouden amputeren zodat ze niet nog een operatie zou moeten ondergaan. Gelukkig kwam 15 minuten later de pathologe met het goede nieuws dat de tumor goedaardig is. De arts stelt om 12.30u voor dat we eerst gaan eten want om 13u komt een nieuwe patiënt binnen en ook die operatie mogen we meevolgen. Uiteraard slaan we dit aanbod niet af!
Op de dienst pediatrie zijn er niet veel patiënten. Het moedergevoel van Tom komt naar boven.
Voor de groep die op de afdeling interne geneeskunde zat, zijn de vooruitzichten na al deze verhalen veel beter.
In de namiddag krijgen we vooraleer de eerste lesnamiddag start, een inleidend woordje van dokter Domantay, de decaan van de faculteit Geneeskunde.
In het eerste deel van de namiddag wordt het principe achter de community Medicine uitgelegd door dr. Hora. Men tracht de gemeenschap te bereiken en niet de individuele patiënt omdat nogal wat ziektes op de Filippijnen voortkomen uit bv slechte hygiënische omstandigheden. Het spreekt voor zich dat het aan de gemeenschap is om hier samen aan te werken en niet alleen aan elk individu afzonderlijk. Men doet dit door zich in de dorpsgemeenschap te integreren en zich aan hun manier van leven aan te passen. Zo komen de hulpverleners de plaatselijke noden te weten en kunnen ze de gemeenschap informeren.
Na een korte pauze - met wederom een groepsfoto die in de krant van SLU zal verschijnen - stellen enkele studenten, waaronder Charly en Ethel, het project MOMFI voor. MOMFI (voluit: Medical Outreach Missions Foundation, Inc) is een vrijwilligersproject waarvoor studenten, voornamelijk uit de opleiding geneeskunde, zich kunnen aanmelden om zich tijdens hun vakantie in te zetten voor de zogenoemde "medical missions". Ze trekken rond in de bergprovincie waar ze niet alleen zorg verlenen aan de lokale bevolking, maar hen ook wat eenvoudige (medische) vaardigheden bijbrengen.
Na de uiteenzetting overhandigen we een deel van de opbrengst van de broodmaaltijd die met veel dank in ontvangst wordt genomen. Het geld zullen ze besteden aan de aankoop van medicatie etc.
We hebben nog even vrij voor het avondeten en sommigen gaan opnieuw naar de Mall, anderen rusten uit.
's Avonds luisteren we vol aandacht naar elkaars ervaringen van de dag en wordt er druk overlegd wie een slaapmuts gaat drinken en wie gaat slapen..
Santé!
Alexander, Jeroen en Tom
P.S.: De tsunami bereikt de Filippijnen niet.
Omdat de ochtendstond goud in de mond heeft, besluiten de begeleiders ons anderhalfuur vroeger te wekken dan nodig (7u ontbijt). Om 9u verzamelen we aan de ingang van het SLU ziekenhuis (Saint Louis University). Het belooft een interessante dag te worden met kijkstages in SLU en Baguio General Hospital (BGH).
We worden onderverdeeld in vier groepen die de komende dagen in een doorschuifsysteem de afdelingen chirurgie, pediatrie en interne (in SLU) en BGH zullen bezoeken.
Iedere groep komt terug met spectaculaire en soms grappige verhalen. In BGH zorgt de arts die ons de rondleiding geeft voor een bijzonder interessante rondleiding doorheen de afdelingen psychiatrie, pediatrie, neus-keel-oor, orthopedie, nierdialyse, brandwonden,... Hij stelt ons constant vragen en legt ons casussen voor waarop we zo goed als mogelijk een antwoord op proberen te geven. Als kers op de taart mogen we een bevalling bijwonen en is Louise even assistent van dienst. In de bevallingskamer staan 4 bedden met slechts een kleine ruimte tussen, plaats voor de man is er dus niet. (gelukkig wel voor ons :-))
Op de dienst pediatrie zijn er niet veel patiënten. Het moedergevoel van Tom komt naar boven.
Voor de groep die op de afdeling interne geneeskunde zat, zijn de vooruitzichten na al deze verhalen veel beter.
In de namiddag krijgen we vooraleer de eerste lesnamiddag start, een inleidend woordje van dokter Domantay, de decaan van de faculteit Geneeskunde.
In het eerste deel van de namiddag wordt het principe achter de community Medicine uitgelegd door dr. Hora. Men tracht de gemeenschap te bereiken en niet de individuele patiënt omdat nogal wat ziektes op de Filippijnen voortkomen uit bv slechte hygiënische omstandigheden. Het spreekt voor zich dat het aan de gemeenschap is om hier samen aan te werken en niet alleen aan elk individu afzonderlijk. Men doet dit door zich in de dorpsgemeenschap te integreren en zich aan hun manier van leven aan te passen. Zo komen de hulpverleners de plaatselijke noden te weten en kunnen ze de gemeenschap informeren.
Na een korte pauze - met wederom een groepsfoto die in de krant van SLU zal verschijnen - stellen enkele studenten, waaronder Charly en Ethel, het project MOMFI voor. MOMFI (voluit: Medical Outreach Missions Foundation, Inc) is een vrijwilligersproject waarvoor studenten, voornamelijk uit de opleiding geneeskunde, zich kunnen aanmelden om zich tijdens hun vakantie in te zetten voor de zogenoemde "medical missions". Ze trekken rond in de bergprovincie waar ze niet alleen zorg verlenen aan de lokale bevolking, maar hen ook wat eenvoudige (medische) vaardigheden bijbrengen.
Na de uiteenzetting overhandigen we een deel van de opbrengst van de broodmaaltijd die met veel dank in ontvangst wordt genomen. Het geld zullen ze besteden aan de aankoop van medicatie etc.
We hebben nog even vrij voor het avondeten en sommigen gaan opnieuw naar de Mall, anderen rusten uit.
Santé!
Alexander, Jeroen en Tom
P.S.: De tsunami bereikt de Filippijnen niet.
Dinsdag 10 april
Vandaag staat ons een lange busreis te wachten: we rijden van Bontoc naar Baguio.
Alvorens in onze geliefde habitat te kruipen, worden we rondgeleid in het Bontoc general hospital op een schappelijk uur: 7u30. Het is net geen tertiair ziekenhuis omdat o.a. het labo niet geavanceerd genoeg is en omdat er geen studenten worden opgeleid.
Op weg naar Baguio houden we 's middags halt in Abatan. Na het bezoek aan het primair ziekenhuis, kuieren we rond op de fruitmarkt en eten er mango's die in België geen gelijke kennen. 
Tussen dit alles staat een Rural Health Unit. Het is een soort eerstehulppost die enthousiast geleid wordt door de sympathieke dokter Hilda. Ze spitsen zich toe op geboortes en familieplanning.
Dokter Hilda wil graag een foto met ons allen en, ondanks de drukke bezigheden van de politie, nemen de mannen de tijd om ons uitgebreid te fotograferen. Even wanen we ons VIPs in de Filippijnen.
Omdat we niet genoeg krijgen van onze trouwe vierwieler, genieten we nog vier uur van het Filippijnse landschap achter het busraam. Het is te zeggen: de weinigen onder ons die nog wakker zijn.
We komen aan in de Saint Luis University van Baguio: Welcome home Charly and Ethel!
Het verschil tussen de Cordilleras (de bergprovincie) en Baguio kon niet groter zijn: een bruisende (studenten)stad die opvallend Westers aanvoelt. We gaan nog even naar de Shopping Mall en zien en horen de drukte van de stad. Geluiden van krekels, kikkers, ... zijn verleden tijd.
Alexander, Jeroen en Tom
Quote van de dag:
Geert: "Who wants to eat an ananas?"
Geert: "Who wants to eat an ananas?"
maandag 9 april 2012
Maandag 9 april
"In the West time is gold and here time is bronze."
Dit hebben we vandaag maar al te goed ondervonden. Een vroege ochtendwandeling naar de kathedraal in Bontoc brengt ons bij de bus. Onder een helderblauwe hemel vertrekken we met volle moed naar Sagada. Na 10 minuten rijden : STOP! : LANDSLIDE! Door de hevige regenval van de afgelopen dagen stortte de verzadigde aarde op de rijbaan. Er komen vijf uren wachten op ons af:
8u20 : De bulldozer komt aangesneld.
9u30 : We maken een praatje met een Amerikaanse missionaris (bovenstaande uitspraak is van hem). De man is al 4 jaar op missie met z'n volledige gezin. Hij werd gezonden door God vertelt hij ons. Blijkbaar heeft de Amerikaanse kerk hier veel invloed, maar voorlopig merken wij hier nog niets van.
10u30 : Ijsjes worden verkocht in de file. Dit kennen we niet in België! Er is keuze tussen vanille met chocolade, mango en kokos (overheerlijk : in het ijsje zitten slierten kokos). Het valt ons op hoe gelaten de Filippino's omgaan met onvoorziene omstandigheden. Zonder stress, met een drankje, met gezelschap van elkaar. Dit is aanstekelijk en het duurt niet lang voor we in deze mentaliteit meegaan.
11u30 : BOEM! Met een explosie worden de grote stenen opgeblazen. De schone slapers/slaapsters zijn op slag wakker.
12u30 : Slapers, kaarters, eters en zelfs de zonnebaders hebben het opgegeven.
13u15 : Eindelijk horen we onze motor weer draaien en weg zijn we naar Sagada! Ethel is de winnaar van de weddenschap over de wachtduur.
Sagada is een gezellig dorpje gekend voor zijn grotten en rotsgraven. Aan het stadhuis stappen onze 5 gidsen op de bus.
In de rotsgraven werden tussen 1500 en 1988 mensen begraven in kleine kisten, omdat ze er in foetushouding ingelegd worden. Door een aardbeving in 1990 zijn er vele kisten in de afgrond gevallen. De mensen die stierven door ouderdom werden hier apart begraven. Met onze zaklampen gaan we op onderzoek uit en herkennen de botjes uit het anatomielokaal.
Daarna bezoeken we de grotten wat een nat avontuur wordt. De kreten van de vleermuizen trekken ons de grot in, terwijl we ons een weg banen tussen de uitwerpselen van de vleermuizen.
Vervolgens gaan we blootvoets verder, dieper de grot in. Eenmaal terug boven kunnen zij die dat wensen zich verfrissen met een douche en een drankje. Jammergenoeg kunnen we het museum niet meer bezoeken door het oponthoud in de morgen.
Wat hebben we vandaag geleerd:
Ten eerste: Ook al is de dag nog zo goed gepland, onverwachte wendingen zijn steeds mogelijk.
Ten tweede: De Filippijnse mentaliteit leert ons dit te accepteren en er het beste van te maken.
Ten derde: Carpe diem!
En nu noh nen dikke zoen van
Eveline en Honorine
Stoot van de dag:
In de grot wijst de gids Michiel en Gert op de schilpadvorm van eern rots. Daarop vraagt Michiel aan Gert waar hij die schilpad ziet. Gert zegt: "'t zal wel een kleintje zijn."
Michiel vraagt aan de gids: "Do these turtles ever come out of the cave?"
Gert aan de gids: "What do they eat?"
Waarop de gids antwoordt: "It's a rocksculpture."
Dit hebben we vandaag maar al te goed ondervonden. Een vroege ochtendwandeling naar de kathedraal in Bontoc brengt ons bij de bus. Onder een helderblauwe hemel vertrekken we met volle moed naar Sagada. Na 10 minuten rijden : STOP! : LANDSLIDE! Door de hevige regenval van de afgelopen dagen stortte de verzadigde aarde op de rijbaan. Er komen vijf uren wachten op ons af:
9u30 : We maken een praatje met een Amerikaanse missionaris (bovenstaande uitspraak is van hem). De man is al 4 jaar op missie met z'n volledige gezin. Hij werd gezonden door God vertelt hij ons. Blijkbaar heeft de Amerikaanse kerk hier veel invloed, maar voorlopig merken wij hier nog niets van.
10u30 : Ijsjes worden verkocht in de file. Dit kennen we niet in België! Er is keuze tussen vanille met chocolade, mango en kokos (overheerlijk : in het ijsje zitten slierten kokos). Het valt ons op hoe gelaten de Filippino's omgaan met onvoorziene omstandigheden. Zonder stress, met een drankje, met gezelschap van elkaar. Dit is aanstekelijk en het duurt niet lang voor we in deze mentaliteit meegaan.
11u30 : BOEM! Met een explosie worden de grote stenen opgeblazen. De schone slapers/slaapsters zijn op slag wakker.
12u30 : Slapers, kaarters, eters en zelfs de zonnebaders hebben het opgegeven.
13u15 : Eindelijk horen we onze motor weer draaien en weg zijn we naar Sagada! Ethel is de winnaar van de weddenschap over de wachtduur.
Sagada is een gezellig dorpje gekend voor zijn grotten en rotsgraven. Aan het stadhuis stappen onze 5 gidsen op de bus.
In de rotsgraven werden tussen 1500 en 1988 mensen begraven in kleine kisten, omdat ze er in foetushouding ingelegd worden. Door een aardbeving in 1990 zijn er vele kisten in de afgrond gevallen. De mensen die stierven door ouderdom werden hier apart begraven. Met onze zaklampen gaan we op onderzoek uit en herkennen de botjes uit het anatomielokaal.
Daarna bezoeken we de grotten wat een nat avontuur wordt. De kreten van de vleermuizen trekken ons de grot in, terwijl we ons een weg banen tussen de uitwerpselen van de vleermuizen.
Vervolgens gaan we blootvoets verder, dieper de grot in. Eenmaal terug boven kunnen zij die dat wensen zich verfrissen met een douche en een drankje. Jammergenoeg kunnen we het museum niet meer bezoeken door het oponthoud in de morgen.
Wat hebben we vandaag geleerd:
Ten eerste: Ook al is de dag nog zo goed gepland, onverwachte wendingen zijn steeds mogelijk.
Ten tweede: De Filippijnse mentaliteit leert ons dit te accepteren en er het beste van te maken.
Ten derde: Carpe diem!
En nu noh nen dikke zoen van
Eveline en Honorine
Stoot van de dag:
In de grot wijst de gids Michiel en Gert op de schilpadvorm van eern rots. Daarop vraagt Michiel aan Gert waar hij die schilpad ziet. Gert zegt: "'t zal wel een kleintje zijn."
Michiel vraagt aan de gids: "Do these turtles ever come out of the cave?"
Gert aan de gids: "What do they eat?"
Waarop de gids antwoordt: "It's a rocksculpture."
zondag 8 april 2012
Zondag 8 april
Hello blog lovers!
Radio Filipina here
Today we expect a rainy day in Bontoc, Mountain Province
It's 7 o'clock and we wish you a happy Easter
PASENNN!!!!!!
Dit merken we ook aan de ontbijttafel waar een stukje chocolade ons ligt op te wachten. We eten ons buikje rond vol eitjes, pannekoeken en spek waarna we nog even rondlopen in Banaue. We nemen snel nog een halve groepsfoto, want niet iedereen was aanwezig op dat moment, waarna we op de bus springen richting Bontoc.
Eventjes later voelen we de eerste regendruppels waarna het snel begint te stortregenen. We hebben net genoeg tijd om onze regenjassen aan te trekken en een schuilplaats te vinden. We komen terecht in een gymzaal waar halters worden gehoffen door onze stoere binken. (fel overdreven)
De regen blijft met bakken uit de lucht vallen en de wegen veranderen in kolkende rivieren. Enkelen onder ons wagen zich eraan om door de regen te lopen en de markt in Bontoc-centrum te bereiken.
De kraampjes op de markt bezwijken haast onder de felle regenbuien, maar blijven als bij wonder toch rechtstaan. Op de markt zien we dingen die voor ons onbekend zijn: kippen worden ter plekke afgemaakt, ze zijn nog warm wanneer hun pluimen worden afgebrand. Rauw vlees wordt afgekoeld door geïmproviseerde waaiers terwijl vissen ons aanstaren met glazige ogen. Er zijn ook kraampjes met voor elk wat wils: haarspeldjes, kledij, teenslippers...
Geniet nog van de paaseitjes en tot morgen!
Groetjeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeees
Charon en Evelyne
Quote van de dag:
Tom: "Die bananen zijn zoals de onze, lekker en stevig"
Radio Filipina here
Today we expect a rainy day in Bontoc, Mountain Province
It's 7 o'clock and we wish you a happy Easter
PASENNN!!!!!!
Dit merken we ook aan de ontbijttafel waar een stukje chocolade ons ligt op te wachten. We eten ons buikje rond vol eitjes, pannekoeken en spek waarna we nog even rondlopen in Banaue. We nemen snel nog een halve groepsfoto, want niet iedereen was aanwezig op dat moment, waarna we op de bus springen richting Bontoc.
Tijdens de 3 uur durende rit genieten we van het fascinerende Filippijnse landschap.
Tegen de middag komen we aan in Teng-Ab, onze verblijfplaats in Bontoc, waar een vastgeketend aapje ons zit op te wachten. Gelukkig krijgt dit aapje even later gezelschap in de boom van een andere aap: Jeroen. Na een lichte lunch zetten we koers richting Bontoc-centrum.
Onderweg wandelen we doorheen een begraafplaats die door de bevolking bezet wordt.Eventjes later voelen we de eerste regendruppels waarna het snel begint te stortregenen. We hebben net genoeg tijd om onze regenjassen aan te trekken en een schuilplaats te vinden. We komen terecht in een gymzaal waar halters worden gehoffen door onze stoere binken. (fel overdreven)
De regen blijft met bakken uit de lucht vallen en de wegen veranderen in kolkende rivieren. Enkelen onder ons wagen zich eraan om door de regen te lopen en de markt in Bontoc-centrum te bereiken.
De kraampjes op de markt bezwijken haast onder de felle regenbuien, maar blijven als bij wonder toch rechtstaan. Op de markt zien we dingen die voor ons onbekend zijn: kippen worden ter plekke afgemaakt, ze zijn nog warm wanneer hun pluimen worden afgebrand. Rauw vlees wordt afgekoeld door geïmproviseerde waaiers terwijl vissen ons aanstaren met glazige ogen. Er zijn ook kraampjes met voor elk wat wils: haarspeldjes, kledij, teenslippers...
Op deze hoogdag komen we in contact met een alternatieve vorm van geneeskunde: lichte elektrische schokken worden toegediend op onze hand en de regio's waar het meest pijn ervaren wordt, komen overeen met organen in ons lichaam die uit balans zijn.
We pletsen nog even rond in de natte straten van de markt van Bontoc waarna we een tricycle bergop nemen. Het wordt een bumpy ride. Sommige motoren hebben het al lastiger dan anderen, maar uiteindelijk raken we allemaal veilig boven. Daar kunnen we genieten van een lekker warme douche en een deugddoend buffet.
Vanavond nog op het programma: jongens kijken (en luisteren) Paris-Roubaix, terwijl meisjes zich amuseren op de girl's night.Geniet nog van de paaseitjes en tot morgen!
Groetjeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeees
Charon en Evelyne
Quote van de dag:
Tom: "Die bananen zijn zoals de onze, lekker en stevig"
zaterdag 7 april 2012
Internetvoorziening
Morgen vertrekken we richting Bontoc voor 2 dagen en 2 nachten. Naar alle waarschijnlijkheid hebben we gedurende die dagen opnieuw geen toegang tot het internet. Dinsdagavond komen we aan in Baguio en kunnen we opnieuw iets posten. Indien we toch aan de blog kunnen werken, zullen we jullie uiteraard van onze verdere avonturen op de hoogte brengen. Indien het niet lukt, bij deze: geen zorgen!Zaterdag 7 april
DAG BESTE VRIENDJES, VRIENDINNETJES EN FAMILIELEDEN,
5u30: de zaterdagmarkt komt opgang.
5u31: de jongens in de bunker (meest passende beschrijving voor onze slaapkamer) schieten wakker en vervloeken de Filipijnse olifanten (want dat was wat ze dachten dat aan de oorsprong van het gedonder boven hun bed lag)
5u31-7u29: slaaploze periode.
7u30: wekker gaat af, Karel staat op en na 25min schoten de andere 6 jongens in gang
8u: ontbijt: de ene kiest voor pancakes de ander kiest voor omelet of voor een combinatie van beide.
9u: jongens staan klaar
9u15: jongens en meisjes vertrekken met de jeepneys naar Hapao.
10u15: viewpoint. Men vroeg de chauffeur om een foto te nemen, groot bleek zijn verbazing toen hij 10 camera's op z'n schoot kreeg.
10u45: start wandeling naar de warmwaterbron van Hapao. We maken een kleine tussenstop in de kerk, waar we door Guido worden gewezen op de mooie G-string van Jezus en Jozef. We zetten de tocht verder via de dammen (te vergelijken met wandelen op een spoorrail) die de rijstvelden afbakenen.
12u: aankomst: de locals zijn zich aan het wassen in de bron, de kinderen halsbrekende toeren aan het uithalen in de rivier. We volgen onmiddellijk hun voorbeeld.
12u30: hoewel de bron ruikt naar zwavel wat door sommige als een stinkende rotte eiergeur wordt beschouwd, springen we er zonder vrees in.
13u: de meegenomen picknick (bestaande uit: droge suikerbroodjes, lekkere pomelo en flesje water van 237 ml)wordt verorberd.
13u30: start terugtocht.
14u30: terug aan de jeepneys drinken we ons tweede flesje water van 237 ml leeg en vertrekken we naar het dichtbijgelegen ziekenhuis.
14u45: Hungduan Muncipal hospital is een typisch primair ziekenhuis. Er zijn 10 bedden aanwezig, waarvan er vandaag 1 in gebruik is. Normaal zijn de bedden op jaarbasis voor 38% bezet. Het ziekenhuis doet vooral aan preventie en doet dit op een duidelijke en eenvoudige manier via talrijke posters. Het lijkt misschien wel bizar dat elk dorpje zijn ziekenhuis heeft met een minimum aan patiënten maar wanneer er een epidemie of natuurramp zou plaatsvinden bewijzen die ziekenhuizen hun nut.
15u15: terugtocht naar Banaue.
15u30: het begint te druppelen.
15u40: het begint te stortregenen.
16u15: aankomst in de Sanafe Lodge.
18u: iedereen vertrekt vol goede moed naar de paasviering in het plaatselijke kerkje
18u30u: het heilig vuur daalt neder en verspreidt zich over onze kaarsjes.
20u3Ou: einde van een geanimeerde mis waarop zelfs honden aanwezig waren. Voor verdere info zie Guido
21u: diner en gezellig samenzijn
groetjes!
Nicolas en Gert
foto van de dag:
Bij ernstige medische problemen snellen wij u te hulp!
5u30: de zaterdagmarkt komt opgang.
5u31: de jongens in de bunker (meest passende beschrijving voor onze slaapkamer) schieten wakker en vervloeken de Filipijnse olifanten (want dat was wat ze dachten dat aan de oorsprong van het gedonder boven hun bed lag)
5u31-7u29: slaaploze periode.
7u30: wekker gaat af, Karel staat op en na 25min schoten de andere 6 jongens in gang
8u: ontbijt: de ene kiest voor pancakes de ander kiest voor omelet of voor een combinatie van beide.
9u: jongens staan klaar
9u15: jongens en meisjes vertrekken met de jeepneys naar Hapao.
10u15: viewpoint. Men vroeg de chauffeur om een foto te nemen, groot bleek zijn verbazing toen hij 10 camera's op z'n schoot kreeg.
10u45: start wandeling naar de warmwaterbron van Hapao. We maken een kleine tussenstop in de kerk, waar we door Guido worden gewezen op de mooie G-string van Jezus en Jozef. We zetten de tocht verder via de dammen (te vergelijken met wandelen op een spoorrail) die de rijstvelden afbakenen.
12u: aankomst: de locals zijn zich aan het wassen in de bron, de kinderen halsbrekende toeren aan het uithalen in de rivier. We volgen onmiddellijk hun voorbeeld.
12u30: hoewel de bron ruikt naar zwavel wat door sommige als een stinkende rotte eiergeur wordt beschouwd, springen we er zonder vrees in.
13u: de meegenomen picknick (bestaande uit: droge suikerbroodjes, lekkere pomelo en flesje water van 237 ml)wordt verorberd.
13u30: start terugtocht.
14u30: terug aan de jeepneys drinken we ons tweede flesje water van 237 ml leeg en vertrekken we naar het dichtbijgelegen ziekenhuis.
14u45: Hungduan Muncipal hospital is een typisch primair ziekenhuis. Er zijn 10 bedden aanwezig, waarvan er vandaag 1 in gebruik is. Normaal zijn de bedden op jaarbasis voor 38% bezet. Het ziekenhuis doet vooral aan preventie en doet dit op een duidelijke en eenvoudige manier via talrijke posters. Het lijkt misschien wel bizar dat elk dorpje zijn ziekenhuis heeft met een minimum aan patiënten maar wanneer er een epidemie of natuurramp zou plaatsvinden bewijzen die ziekenhuizen hun nut.15u15: terugtocht naar Banaue.
15u30: het begint te druppelen.
15u40: het begint te stortregenen.
16u15: aankomst in de Sanafe Lodge.
18u: iedereen vertrekt vol goede moed naar de paasviering in het plaatselijke kerkje
18u30u: het heilig vuur daalt neder en verspreidt zich over onze kaarsjes.
20u3Ou: einde van een geanimeerde mis waarop zelfs honden aanwezig waren. Voor verdere info zie Guido
21u: diner en gezellig samenzijn
groetjes!
Nicolas en Gert
foto van de dag:
Bij ernstige medische problemen snellen wij u te hulp!
vrijdag 6 april 2012
Vrijdag 6 april
Tijdig opstaan! Smakelijk ontbijt en hup de jeepney op richting Batad. In, achter of op het dak - hoe dan ook met de haren in de wind - trotseren we de hobbelige wegen. De kreeftjes onder ons zijn zich aan het insmeren, want een lange wandeling staat ons te wachten. Volgens sommige bronnen de fysiek zwaarste uitdaging van deze studiereis (wussies ;-)). Als opwarmertje trekken we door bosrijk gebied. Gelukkig staan er ons enkele terrasjes te wachten, gevuld met rijst. "Het lopen over de vaak glibberige en smalle randen van de rijstterrassen is soms vrij lastig." (uit: Wereldwijzer Filippijnen, Dick Poppe, 2de herziene druk, 2009, uitgeverij Elmar, pagina 164)
We zijn halfweg: hallo Tappia de waterval! Met z'n 30 meter, waarlijk wonderschoon. We duiken het verfrissende water in, een noodzakelijke afkoeling voor wat ons rest. Op de weg terug zweten we als lopende kraantjes. Na meerdere pauzes, uitzichten en slokjes water komen we al puffend toe in het Hillside Hotel. Njam pizza! Met ons metabolisme in overdrive en hartslag in het rood komen we boven aan. We survived Batad!!!
In Banaue bezoeken we een privaat hospitaal. Het verschil tussen een privaat en een publiek ziekenhuis is dat de eerstgenoemde geen overheidsgeld krijgt. De kosten liggen daardoor iets hoger, maar het is daarom niet enkel voor de rijkere Filippino. De vriendelijke dokter Luiz ontvangt ons en geeft een vlotte rondleiding doorheen de Good News Clinic and Hospital. Door onderbemanning kan slechts een klein deel van de capaciteit van het ziekenhuis worden benut. Zo heeft het hospitaal een operatiezaal, maar geen anesthesist en zou het een secundair ziekenhuis zijn ipv primair. Het religieus geïnspireerde ziekenhuis werd gesticht door een Amerikaanse veteraan. Overal zien we bijbels en citaten - bv. Everyone who calls out to the Lord for help will be saved -, voor ons een ongewoon gegeven.
De dag zit erop.
Karel en Michiel
Woord van de dag:
KAIN! (smakelijk)
http://www.facebook.com/pages/Good-News-Clinic-and-Hospital/104533186277108
We zijn halfweg: hallo Tappia de waterval! Met z'n 30 meter, waarlijk wonderschoon. We duiken het verfrissende water in, een noodzakelijke afkoeling voor wat ons rest. Op de weg terug zweten we als lopende kraantjes. Na meerdere pauzes, uitzichten en slokjes water komen we al puffend toe in het Hillside Hotel. Njam pizza! Met ons metabolisme in overdrive en hartslag in het rood komen we boven aan. We survived Batad!!!
In Banaue bezoeken we een privaat hospitaal. Het verschil tussen een privaat en een publiek ziekenhuis is dat de eerstgenoemde geen overheidsgeld krijgt. De kosten liggen daardoor iets hoger, maar het is daarom niet enkel voor de rijkere Filippino. De vriendelijke dokter Luiz ontvangt ons en geeft een vlotte rondleiding doorheen de Good News Clinic and Hospital. Door onderbemanning kan slechts een klein deel van de capaciteit van het ziekenhuis worden benut. Zo heeft het hospitaal een operatiezaal, maar geen anesthesist en zou het een secundair ziekenhuis zijn ipv primair. Het religieus geïnspireerde ziekenhuis werd gesticht door een Amerikaanse veteraan. Overal zien we bijbels en citaten - bv. Everyone who calls out to the Lord for help will be saved -, voor ons een ongewoon gegeven.
De dag zit erop.
Karel en Michiel
Woord van de dag:
KAIN! (smakelijk)
http://www.facebook.com/pages/Good-News-Clinic-and-Hospital/104533186277108
Donderdag 5 april
We staan op met kleine oogjes en na het ontbijt stappen we op de krakkemikkige Filippijnse bus richting de dorpsschool van Mayoyao. Hier geeft Sir Robert ons een korte rondleiding op het domein van de school waar hij vroeger directeur was. Fr. Eugène was hier vroeger pastoor, waardoor de band met Mayoyao nog steeds behouden blijft. Na het korte bezoek gidst hij ons door de mooie rijstvelden en geeft hij ons op tijd en stond wat achtergrond over de geschiedenis en tradities van de plaatselijke bevolking. Hij wijst ons op de primitieve woningen, die zich tussen de rijstvelden bevinden en nog steeds bewoond worden; op de roze parasieten die op en tussen de rijstplanten leven en in staat zijn hun oogst te vernielen; op hutjes waar de rijst in bewaard wordt,... In één van de woningen passen we allen de traditionele klederdracht, die een rode kleur heeft, typisch voor Mayoyao. Elke regio heeft immers zijn eigen kleurencombinatie en weefstijl. Het is heel warm en 's avonds is er een walm van aftersun en deet in de gezellige lodge waar we logeren.
We vertrekken vanuit Mayoyao naar Banaue en maken er voor het eerst kennis met een reis op het dak van de jeepney en de laaghangende water-en elektriciteitskabels. Geen nood ouders, dankzij de goede zorgen van de chauffeurs en hun begeleiders (levende parkeersensoren) weten we tijdig wat er op ons afkomt.
In Banaue kijken we onze ogen uit op een prachtig zicht van de beroemde rijstterrassen die op de lijst van het werelderfgoed van Unesco staan.
Van daaruit dalen we af naar het dorp en tijdens deze miniwandeling maken we kennis met de plaatselijke bevolking. Het is opvallend dat de Filippino's heel vriendelijke mensen zijn en dat wij hen wel willen fotograferen, maar dat zij ons evengoed als een "bezienswaardigheid" beschouwen.
In de lodge is het een rustige avond: we profiteren van de wifi, kaartjes worden geschreven, dagboeken bijgehouden. We kruipen vroeg in ons bed, want morgen hebben we een zware dag voor de boeg...
Morgen zijn we er weer, met meer...
Yasmina en Friedel
Quote van de dag:
Baas van het jeugdhotel na overnachting zonder proper water: "Sorry for the inconvenience with the chocolate water."
Kira: "Ik wil overal met m'n papa komen, maar wel maar één keer."
We vertrekken vanuit Mayoyao naar Banaue en maken er voor het eerst kennis met een reis op het dak van de jeepney en de laaghangende water-en elektriciteitskabels. Geen nood ouders, dankzij de goede zorgen van de chauffeurs en hun begeleiders (levende parkeersensoren) weten we tijdig wat er op ons afkomt.
Van daaruit dalen we af naar het dorp en tijdens deze miniwandeling maken we kennis met de plaatselijke bevolking. Het is opvallend dat de Filippino's heel vriendelijke mensen zijn en dat wij hen wel willen fotograferen, maar dat zij ons evengoed als een "bezienswaardigheid" beschouwen.
In de lodge is het een rustige avond: we profiteren van de wifi, kaartjes worden geschreven, dagboeken bijgehouden. We kruipen vroeg in ons bed, want morgen hebben we een zware dag voor de boeg...
Morgen zijn we er weer, met meer...
Yasmina en Friedel
Quote van de dag:
Baas van het jeugdhotel na overnachting zonder proper water: "Sorry for the inconvenience with the chocolate water."
Kira: "Ik wil overal met m'n papa komen, maar wel maar één keer."
donderdag 5 april 2012
Woensdag 4 april
Vanochtend staan we iets vroeger op dan gisteren. Om acht uur wacht een heerlijk ontbijt zodat we weer met een goed gevulde maag de dag kunnen beginnen (rijst met ei). Vandaag reizen we naar onze volgende slaapplaats in Mayoyao. Er staan drie ziekenhuizen op het programma: onze eerste stop is het Veteran's Regional Hospital in Bayombong. Dit is een tertiair ziekenhuis waar er momenteel een nieuwe blok wordt bijgebouwd en verschillende renovaties aan de gang zijn. We krijgen er een rondleiding die ons voorbij het nieuwe trauma center brengt, dat helaas nog gesloten is. Binnenin het ziekenhuis merken we een duidelijk verschil t.o.v. het secundair ziekenhuis van gisteren. Zo waren er bv. computers, betere bedden, meer ruimte etc. We bezoeken ook nog de intensive care unit waar de schilderwerken nog volop bezig zijn terwijl men er 's middags al patiënten verwacht. De rondleiding brengt ons eveneens in de neonatale care unit waar de arts ons wijst op een leuk detail: het verplegend personeel draagt een aangepaste outfit (met beertjes) zodat kinderen minder schrik zouden hebben van het ziekenhuispersoneel. Daarna toont de arts met gepaste trots de oxygen generator, waar ze zelf zuurstof in flessen bottelen.
Onze tocht gaat verder en we picknicken op het dorpsplein van Aguinaldo. We blazen enkele ballonnen op en spelen ook basketbal met de kinderen. We bezoeken er ook nog het lokale ziekenhuis, Aguinaldo People's Hospital, een primair ziekenhuis met op dit moment drie patiënten in behandeling.
Via hobbelige wegen trekken we verder naar Mayoyao. In het centrum wachten we, terwijl het regent, op een andere bus. Deze neemt ons mee naar het secundair ziekenhuis van Mayoyao. We bezichtigen de operating, labor en delivery room. Daarna volgt de X-ray room, waar het verouderde toestel nog steeds in gebruik is, terwijl het nieuwe al een jaar in de doos op installatie zit te wachten omdat er blijkbaar een stroomverschil is. We overhandigen er ook het EKG-toestel, waar professor Callewaert en Eva De Wasch voor zorgden, en de centrifuge die we meebrachten uit België.
Het is al donker wanneer we toekomen in het jeugdhotel, waar het stromend water even niet wil meewerken. Het wordt een gezellige avond dankzij de gezelschapspelen die voor de nodige hilariteit zorgen.
Slaapwel!
Julie en Saartje
Quote van de dag:
Sharon: "Wat is het engels woord voor een tang?" (werkmateriaal)
Zowel Yasmina als Gert: "A bitch!"
Onze tocht gaat verder en we picknicken op het dorpsplein van Aguinaldo. We blazen enkele ballonnen op en spelen ook basketbal met de kinderen. We bezoeken er ook nog het lokale ziekenhuis, Aguinaldo People's Hospital, een primair ziekenhuis met op dit moment drie patiënten in behandeling.
Via hobbelige wegen trekken we verder naar Mayoyao. In het centrum wachten we, terwijl het regent, op een andere bus. Deze neemt ons mee naar het secundair ziekenhuis van Mayoyao. We bezichtigen de operating, labor en delivery room. Daarna volgt de X-ray room, waar het verouderde toestel nog steeds in gebruik is, terwijl het nieuwe al een jaar in de doos op installatie zit te wachten omdat er blijkbaar een stroomverschil is. We overhandigen er ook het EKG-toestel, waar professor Callewaert en Eva De Wasch voor zorgden, en de centrifuge die we meebrachten uit België.
Het is al donker wanneer we toekomen in het jeugdhotel, waar het stromend water even niet wil meewerken. Het wordt een gezellige avond dankzij de gezelschapspelen die voor de nodige hilariteit zorgen.
Slaapwel!
Julie en Saartje
Quote van de dag:
Sharon: "Wat is het engels woord voor een tang?" (werkmateriaal)
Zowel Yasmina als Gert: "A bitch!"
Dinsdag 3 april
We hebben geluk: we kunnen uitslapen en worden pas rond 12u aan tafel verwacht. Tot onze grote verbazing staat er ons geen rijst, maar eieren, brood, vers fruit (mango, banaantjes) en crispy bacon te wachten.
Met een volle maag trekken we het Filippijnse land in op weg naar het secundair ziekenhuis van Lagawe. In de Filippijnen heeft men ziekenhuizen van level 1 (basic, primair), level 2 (quality, secundair), level 3 (excellent, tertiair) en level 4 (university). Het hoofd van de verpleging geeft ons een interessante rondleiding doorheen het drukke ziekenhuis. Algauw valt het ons op dat er heel wat verschillen zijn met onze ziekenhuizen. Zo zijn er meestal zalen die gedeeld worden door meer dan 10 patiënten, zeer veel familieleden die dag en nacht bij hun familielid waken.
Geen Filippino's zonder karaoke en San Miguels. We smeren de kelen en tonen ons (al dan niet) zangtalent aan de Filippino's.
Na een onvergetelijke avond trekken we terug naar Bayombong. Onderweg worden we verrast met een kokostaart, Buko pie. Heerlijk!
Aangekomen aan de universiteit, merken we dat het sluiten van de deuren nog even wennen is. Zo sluiten de jongens zichzelf buiten en moet de security via het dak de deur ontgrendelen. Mission accomplished!
Met een volle maag trekken we het Filippijnse land in op weg naar het secundair ziekenhuis van Lagawe. In de Filippijnen heeft men ziekenhuizen van level 1 (basic, primair), level 2 (quality, secundair), level 3 (excellent, tertiair) en level 4 (university). Het hoofd van de verpleging geeft ons een interessante rondleiding doorheen het drukke ziekenhuis. Algauw valt het ons op dat er heel wat verschillen zijn met onze ziekenhuizen. Zo zijn er meestal zalen die gedeeld worden door meer dan 10 patiënten, zeer veel familieleden die dag en nacht bij hun familielid waken.
Vervolgens krijgen we eventjes vrij in het centrum van Lagawe. We worden getrakteerd op een stevige,verkoelende stortbui. ;)
Om de dag af te sluiten worden we uitgenodigd bij de broer van onze buschauffeur, die ons hartelijk ontvangt in zijn huis. Aan eten geen gebrek!
Op het menu: hond (soep, vel, bouillion),gegrilde melkvis, gefrituurde varkensvel en nog enkele stoofpotjes waar we de inhoud niet direct van kunnen thuiswijzen. Iedereen proeft en het smaakt!
 |
| Before |
 |
| After |
Geen Filippino's zonder karaoke en San Miguels. We smeren de kelen en tonen ons (al dan niet) zangtalent aan de Filippino's.
Aangekomen aan de universiteit, merken we dat het sluiten van de deuren nog even wennen is. Zo sluiten de jongens zichzelf buiten en moet de security via het dak de deur ontgrendelen. Mission accomplished!
Moe maar voldaan vallen we als een blok in slaap!
Ingat!
Kira en Stephanie
Quote van de dag:
Jeroen tegen fruitverkoopster in Lagawe. "What kind of apple is this?"
Verkoopster: "They call it a pear..."
Jeroen tegen fruitverkoopster in Lagawe. "What kind of apple is this?"
Verkoopster: "They call it a pear..."
Vertrek zondag 1 april
Zondag 1 april, op de hoogdag van de koers zetten we koers richting Amsterdam. Het nieuws dat Boonen wint, lokt enthousiaste kreten uit op de bus. De sfeer zit er goed in. Na een aangename vlucht, met tussenstop in Taipei, landen we in het bloedhete Manilla. Ondertussen is het daar al 2 april 18u 's avonds. Eugène wacht ons op met 2 Filippina's (Ethel en Charly) die ons tijdens de reis door de bergprovincie zullen begeleiden. We vertrekken voor een rit van ongeveer 6u naar Bayombong waar we zullen logeren in de Saint Mary's University. Met de nodige file en omrit in Manilla en werken langs de weg, is het uiteindelijk dinsdagmorgen 4u 's ochtends wanneer we in ons bed kunnen kruipen. De blog zouden we dinsdagavond aanvullen. Helaas raakten we dinsdag noch woensdag op het net van de universiteit in Bayombong en vonden we ook in Mayoyao geen verbinding. Onze excuses voor het wachten, het zal zeker nog voorkomen dat we niet dagelijks op de blog kunnen schrijven. Maar nu laat ik de studenten aan het woord, die na 3 dagen stilzwijgen de vele ervaringen die ze reeds hebben opgedaan zullen schrijven. Groeten! Griet, en natuurlijk Geert en Guido, de 3G's.
woensdag 4 april 2012
Nog niet on-line geraakt
De groep is in de bergprovincie nog niet on-line geraakt. Morgen volgt een verslag van de afgelopen dagen.
Abonneren op:
Posts (Atom)